Λιάνα Βραχλιώτη – Το πρώτο μου μυθιστόρημα

Το πρώτο μου μυθιστόρημα

Λιάνα Βραχλιώτη

Περιοδικό R+, απρίλιος 2008

Ήταν μετά τις διακοπές του Πάσχα του 1968. Μόλις είχαμε επιστρέψει από το ταξίδι στην Κάσο, το νησί καταγωγής της μητέρας μου. Εγώ ήμουν δέκα χρονών, σφόδρα ερωτευμένη με το Γιώργο, έναν έφηβο Κασιώτη, και απογοητευμένη μέχρι θανάτου, καθώς η δεκαήμερη προσπάθεια στο νησί να το εξομολογηθώ δεν τελεσφόρησε, αφενός γιατί ντρεπόμουν αφόρητα, αφετέρου γιατί καθόλου δεν ενδιαφέρθηκε και ο ίδιος να βοηθήσει το νιάνιαρο που τον περιτριγύριζε.

Ήταν η πιο δυστυχισμένη μέρα της μέχρι τότε ζωής μου, παρόλα αυτά έπρεπε, λέει, να πάω σχολείο. Τι να κάνω, πήγα.

Στρώθηκα στο πρώτο θρανίο και για πρώτη φορά μετάνιωσα για τις τάσεις σπασικλίασης, που με διακατείχαν εκείνη την εποχή. Ένα πρώτο θρανίο δεν ενδείκνυται για νοερά ταξίδια στην Κάσο, το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω εκείνη τη μέρα.

Οι στομαχικές διαταραχές του Βαγγέλη, του τελευταίου θρανίου, με έσωσαν. Η δασκάλα τον έφερε μπροστά κι εγώ πήγα στη θέση του. Έβγαλα ένα εκατοντάφυλλο τετράδιο που είχα μαζί μου, κρύφτηκα πίσω από την πλάτη της Μαρίας κι άρχισα να γράφω. Στην αρχή κάτι σαν γράμμα, που δεν υπήρχε περίπτωση να σταλεί. Το απόγευμα στο σπίτι συνέχισα με την απάντηση που θα’ θελα να έρθει. Το βράδυ, την επόμενη και μεθεπόμενη μέρα ακολούθησαν ταξίδια, συναντήσεις, εξομολογήσεις.

Αφού η ιστορία δεν πήγε εκεί που θα ήθελα, την πήγα εγώ με το μυαλό μου. Για πρώτη φορά έμπλεξα το βίωμα με το μύθο και έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα. Πόσες μέρες έγραφα; Δεν θυμάμαι. Πάντως θυμάμαι, μετά από καιρό, όταν είχα ξεχάσει το Γιώργο και μου ‘κανε τα γλυκά μάτια ο Γιάννης στα Αγγλικά, να σχίζω τρία εκατοντάφυλλα τετράδια, πυκνογραμμένα και μουντζουρωμένα.

Ακολούθησαν κι άλλα ζόρια στη ζωή μου, κι άλλα τετράδια με την ίδια τύχη. Εγώ κάποια στιγμή ανακουφιζόμουν κι αυτά κατέληγαν στο καλάθι των αχρήστων, με μοναδική αναγνώστρια τη γράψασα.

Από τότε κρατάει το χούι. Συνέχισα απτόητη να ερωτεύομαι Γιώργους, να μισώ τις Δευτέρες μετά τις αργίες και να γράφω. Μόνο που δε σχίζω πια.

 

 

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ