Το μήλο της γνώσης και η αιώνια τιμωρία

Με την Παλαιά και την Καινή διαθήκη, δεν έχω καλή σχέση. Ότι θυμάμαι από το δημοτικό, τότε που διάβαζα τα πάντα με στόχο το δέκα.

Μετά, στα γυμνασιακά χρόνια με τις πρώτες ανησυχίες, η σχέση με τα θρησκευτικά ήταν από τις πρώτες που υπέστη αμετάκλητη ρήξη. Ασπάστηκα τον Δαρβίνο και άφησα τους Θεούς των θρησκειών να τσακώνονται, ποιός είναι ο ένας ο πάνσοφος και  μοναδικός έναντι των κάλπικων υπολοίπων και τους λαούς να πολεμούν και να σκοτώνονται  καθείς για τη δική του μοναδική αλήθεια , στο όνομα του παντοδύναμου, πανάγαθου και παντογνώστη Θεού τους.

Στη συνέχεια τη δικής μου εξελικτικής πορεία, εγκαταλείποντας τα χρόνια της απολυτότητας, τα ψήγματα των γνώσεων του δημοτικού άρχισαν να μπερδεύονται με φιλοσοφικές  οικολογικές και εξελικτικές διαδρομές με αποτέλεσμα, ιστορίες σαν  αυτές της δημιουργίας του κόσμου,του μήλου της γνώσης, της κιβωτού του Νώε,να αποκτούν μια άλλη διάσταση.

Όχι,δεν έγινα θρησκόληπτη. Διαλλακτική έγινα  και διέκρινα πίσω από το μύθο της Παλαιάς Διαθήκης τη σοφία, την αγωνία και – γιατί όχι- ίσως- και το υπόλοιμα της γνώσης μετά τις τεράστιες οικολογικές καταστροφές που υπέστη ο πλανήτης  σε προγενέστερες γεωλογικές εποχές.

Το μήλο της γνώσης και το προπατορικό αμάρτημα, μου ήρθε στο νου, βλέποντας τον κοπρίτη στη μέση του επαρχιακού δρόμου..

Ήταν μια υπέροχη χειμωνιάτικη λιακάδα κι αυτός – ο σκύλος- την είχε αράξει στη μέση , ξαπλωμένος ώστε να λούζεται όλο το κορμί του στον ήλιο, αδιαφορώντας για τα αυτοκίνητα που κάναμε μανούβρα για να τον παρακάμψουμε. Ούτε άγχος για πιθανόν τραυματισμό,ούτε αγωνία για το ενδεχόμενο του θανάτου. Προφανώς, ήταν από τους τυχερούς που δεν είχε τέτοιου είδους εμπειρία στη ζωή του.

Τον ζήλεψα.

Για να περιέλθω εγώ στην κατάσταση της δικής του νιρβάνας,χρειάζομαι ώρα γιόγκα και διαλογισμού και πάντα κρατάει τόσο λίγο, όσο το πεντάλεπτο μετά το μάθημα..Μετά, πάλι τα ίδια… προσοχή στο δρόμο, να βάλω τη ζώνη, να πάω στο γιατρό για τον πόνο στο στομάχι -λες να ‘ναι τίποτα κακό;-να τηλεφωνήσω στα παιδιά να βεβαιωθώ πως είναι καλά, και κάθε μέρα που ξημερώνει να μην προλαβαίνω να την χαρώ χωρίς να σκεφτώ πως με φέρνει πιο κοντά στα γηρατειά και το θάνατο.

Και έτσι ήρθε στο μυαλό μου η Εύα και το μήλο.

Να τα , είπα, αυτή τα σκέφτηκε πρώτη. Και ξύπνησε και τον Αδάμ από τον μακάριο ύπνο των πρωτόπλαστων.

Εκεί, στον παράδεισο της άγνοιας, που λιαζόταν μια χαρά σαν τον σκύλο, που ηρεμούσαν μόλις έβρισκαν κάτι να χορτάσουν την πείνα τους μέχρι το επόμενο τράβηγμα του άδειου στομάχου, που χαίρονταν τον έρωτα, ξαφνιάζονταν από τη γέννα, προσπερνούσαν το θάνατο…

Ξαφνικά, όσο ξαφνικά συμβαίνουν τα πράγματα στους γεολογικούς αιώνες, η Εύα ή η Λούση* – αδιάφορο-, αυτή που φτιάχτηκε από το πλευρό του Αδάμ ή  από την εξέλιξη κάποιας ομάδας Πρωτευόντων  σε ανθρωποειδή – πάλι αδιάφορο-, συνειδητοποίησε πως δεν υπάρχει αθανασία.

Κάποιο παιδί που χάθηκε; Κάποιος σύντροφος που δεν ξύπνησε; Η παρατήρηση στα υπόλοιπα είδη; Λίγο απ’ όλα , σιγά σιγά, μασούλησε το μήλο και κατάλαβε.

Και από τότε πάει ο Παράδεισος. Τέρμα τα ραχάτικα τεμπελιάσματα στον ήλιο. ο χρόνος δεν είναι άπειρος. Όποιος γεννιέται θα πεθάνει.

Εμπρός λοιπόν να προλάβουμε. Να φάμε, να ‘χουμε για να μην πεινάσουμε, να γεννήσουμε, να προστατέψουμε τα παιδιά μας, να προλάβουμε τους κινδύνους,  τις αρρώστιες, να μεγαλώσουμε, να γεράσουμε, να…

Εδώ, στο τελευταίο σταματάμε.

Και δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε την τελευταία λέξη, τη μόνη σίγουρη στη σειρά των γεγονότων μετά τη γέννηση. Και φτιάχνουμε νέους παραδείσους .Με ουρί, αγγέλους, πιλάφια κι ότι άλλο μπορεί να καταλαγιάσει την αγωνία  που κατατρώει το είδος από την ώρα που η Εύα κατάπιε την τελευταία μπουκιά.

Κι εγώ που μεγαλώνω και περνάω στην επόμενη φάση της ζωής  μου “αεί διδασκόμενη”και γνωρίζοντας επιτέλους πως “ουδέν οίδα”, δεν έχω τίποτα να πω, παρά μόνο ένα παράπονο:

Αχ  βρε Εύα, τι το ‘θελες κορίτσι μου το μήλο;

Δημοσιεύτηκε στο “Καταφύγιο” το 2009