«Ιστορίες γένους θηλυκού»

(Μικρό σχόλιο για το ομώνυμο βιβλίο της Λιάνας Βραχλιώτη)

      Γραμμένες από συγγραφέα με ευαισθησία γένους θηλυκού.

      Κλεφτές ματιές στις ζωές άλλων γυναικών. Από  χαραμάδες. Κι ωστόσο δε νιώθει κανείς αδιάκριτος, ούτε ότι παραβιάζει ιδιωτικές στιγμές. Μόνο κομμάτια του εαυτού μας αναγνωρίζουμε στο μικρό ή μεγάλο ανήφορο της γυναίκας της διπλανής πόρτας. Αυτά τα κομμάτια που κι εμάς μας στοιχειώνουν ή μας κλέβουν όλη την ενέργεια στην προσπάθεια να τα καταπνίξουμε, να τα νικήσουμε. Άλλοτε νικάμε εμείς άλλοτε η κατάθλιψη, η βουλιμία, η διάψευση. Η διαδικασία της μάχης όμως είναι γνωστή σε όλες τις γυναίκες.  

     Και οπωσδήποτε είναι γνωστή στη διεισδυτική ματιά της Λιάνας Βραχλιώτη, που με εξαιρετική απλότητα αλλά και σαφήνεια μας παρουσιάζει καρέ-καρέ την απόσταση και τις αλλαγές από την προσδοκία ως την ήττα. Χωρίς μελοδραματισμούς, που, άλλωστε, δεν είναι χαρακτηριστικό της πραγματικής ζωής, μ’ ένα γλίστρημα από μέρα σε μέρα, από χρόνο σε χρόνο από παραδοχή σε παραδοχή, οι ηρωίδες του βιβλίου συνεχίζουν τη ζωή τους ή τελειώνουν σιωπηλά, σαν ούτε καν αυτό να κάνει καμιά διαφορά.

      Απαισιόδοξο; Δε θα το έλεγα. Απλώς πολύ αληθινό, σαν τον καφέ που πίνεις μ’ ένα φίλο κι αντιλαμβάνεσαι την πίκρα ή τη θλίψη του κάτω από μια καθημερινή του αφήγηση.    

      Και το συμπέρασμα; Καθένας και καθεμιά φτάνει στο δικό του/της συμπέρασμα, διαλέγει τι θα κρατήσει από το βιβλίο, που έτσι κι αλλιώς αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα. Το δικό μου συμπέρασμα πάντως από το βιβλίο της Λιάνας Βραχλιώτη  «Ιστορίες γένους θηλυκού» συμπυκνώνεται σ’ ένα στίχο της Σύλβιας Πλαθ: «κάθε γυναίκα έχει περασμένη στο λαιμό της μια λεπτή αλυσίδα τρέλας…» Μη ρωτάτε ποιος τη δημιουργεί, ποιος την κουμπώνει γύρω της, είναι μια άλλη συζήτηση. 

     Διαβάστε το βιβλίο, αφεθείτε στα χαμόγελα και τα βουρκώματα που θα σας γεννήσει, κοιτάξτε λίγο πιο προσεκτικά μέσα σας και γύρω σας κι ευχηθείτε στη Λιάνα, όπως κι εγώ, να μας δώσει κι άλλες τέτοιες τρυφερές στιγμές.

Λιάνα Τσιρίδου