Πρώτα με συγκίνησε ο τίτλος. Κι αυτή η πεισματάρικη αξιοπρέπειά του. «Εγώ δε θα κλάψω». Όλο και κάποια φορά το ψελλίσαμε όλοι. Σε ώρες δύσκολες. Ας χάθηκε μετά στη μνήμη, μαζί με τους υπόλοιπους θησαυρούς της εμπειρίας.

Αλλά παρά τη δήλωση, όλοι κλάψαμε. Και την ώρα που το διαβάζαμε και την ώρα που μαζευτήκαμε, οι φίλοι της Λιάνας και του Γιώργου, στην παρουσίαση του βιβλίου, στο βιβλιοπωλείο του Λυκούδη.

Ωστόσο, μερικές φορές τα δάκρυα είναι απελευθερωτικά, εξαγνιστικά, πλούσια, είναι κώδικας επικοινωνίας, και σαν τέτοια τα χαρήκαμε.

Εξάλλου κι η Λιάνα έχει κλάψει. Για όλους όσους άδικα υπέφεραν, για όσους είχαν την ανάγκη υποστήριξης, για τα όνειρα των ανθρώπων που δεν εκφράστηκαν ποτέ… Μόνο που η Λιάνα έχει έναν τρόπο να μετασχηματίζει τη θλίψη σε ενέργεια, σε δράση, σε αλληλεγγύη. Και ν’ ανοίγει δρόμους. Αθόρυβα. Χωρίς να δημιουργεί φασαρία γύρω από το όνομά της. Απλά. Και σταθερά. Όπως κόβεις μια φέτα ψωμί, να τη δώσεις στο παιδί που πεινάει.

Πάλι δρόμους μας ανοίγει. Σα να θέλει να μας πει πως δεν είμαστε η γενιά που τελικά βούλιαξε στον καναπέ. Έχουμε ακόμη πολλά να πούμε.