Βρίσκομαι στο σημείο που το υιοθετημένο παιδί, άντρας πια, θυμάται που η θετή μητέρα-του του έλεγε ότι δεν ήταν δικό τους παιδί και ότι το είχαν πάρει από τους γύφτους. Λόγια στα οποία δεν έδωσε τότε σημασία και όμως να τώρα που αποδεικνύονται αλήθεια. Για φαντάσου! Κι εμένα μου το ‘λεγε αυτό η μάνα μου, αλλά ήταν επειδή ήμουν πολύ μελαχρινή. Έχει γούστο, μπα όχι, έχω τα πράσινα μάτια της συγχωρεμένης, όσο μεγαλώνω όλοι λένε ότι γίνομαι παχουλή σαν την ίδια, αφήνω και τα ντουλάπια της κουζίνας ανοικτά και «σκουντράνε» οι άλλοι τα κεφάλια τους όπως τ’ άφηνε και εκείνη. Συζητούσε όμως, μεταξύ αστείου και σοβαρού, να ανταλλάξουν εμένα, το τρίτο κορίτσι της οικογένειας, με το τρίτο αγόρι της οικογένειας του θείου μου. Υπήρξα είδος ανταλλάξιμο προς αποκατάσταση της αδικίας, της ανισορροπίας —θα σου δώσω ένα κουτάβι γιατί έχω πολλά. Κι αφού έχω πολλά δεν νοιάζομαι τόσο για το τελευταίο.

Μην κλαίτε λοιπόν εν αγνοία υιοθετημένοι. Μπορεί και μες την ίδια την οικογένεια που σε γέννησε να γίνονται μαλ– – –ς που σε αφήνουν ξεκρέμαστο και χωρίς αποθέματα αγάπης. Γιατί; Γιατί από το δικό σου είδος είχαν σε αφθονία. Ήθελαν ένα αγοράκι ή ένα κοριτσάκι, κάτι που να μην το είχαν τέλος πάντων. Και ψάχνεσαι εσύ σε όλη σου τη ζωή να δεις τι είναι αυτή η μεγάλη μαύρη τρύπα μέσα σου που δεν βουλώνει με τίποτα. Και κάνεις σχέσεις και κάνεις σπουδές και γεννάς κι εσύ παιδιά αλλά κάτι… κάτι… δεν. Καταβροχθίζεις φαγητό ή καπνίζεις σα φουγάρο μπορεί και να το ρίχνεις στο ποτό, όμως κάποτε βρίσκεις, πρέπει να προσπαθείς να βρεις και να ακολουθήσεις το όνειρό σου.

Και η φίλη μας η Λιάνα το βρήκε. Το βρήκε και το κυνήγησε και μπράβο της. Δημιούργησε τις συνθήκες για να μπορεί να κάνει αυτό που της αρέσει. Και δεν δίστασε να εκτεθεί στα κριτικά μάτια μας. Την ευχαριστούμε και γι’ αυτή τη συγκίνηση.